"ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ" အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ အမည္နဲ႔ ထုတ္တဲ့ စာအုပ္အမည္က "ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ" ဆိုတာ ေရးထားပါတယ္။ ဆရာရဲ ႔ ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းသားဘဝ။ ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဆရာဟာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ငရဲတမွ် ဆင္းရဲတဲ့ဘဝကို ဘာလဲဟဲ့ ဆုိတာ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီးေတာ့ စိန္ေခၚထားတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေရးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ သေဘာပါ။ က်ေနာ့္ ၾကံဳးဝါးခ်က္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေလာကဓံ ဦးထြန္းလွရဲ ႔ ဘာလဲဟဲ့ ေလာကဓံ ဆုိတဲ့စကားေလးက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနလို႔ က်ေနာ္ျပန္ၿပီး ႀကံဳးဝါးတာပါ။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆရာ ဒီစာအုပ္ကို ေရးတဲ့အခါ စာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေစတနာမ်ား ျဖစ္ေနပါသလဲ။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ အဲဒီ ေစတနာကေတာ့ ဟုိသတင္းစာထဲမွာ က်ေနာ့္စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပုတ္ခတ္တာ ေတြကို ေျဖရွင္းတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ဟာကေတာ့ ေစတနာက ဒီေန႔ ဒီစစ္အစိုးရက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ (သို႔မဟုတ္) ေထာင္တြင္းေတြထဲမွာ လူေတြကို ညႇဥ္းပန္းတယ္၊ ႏွိပ္စက္တယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရး ေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္တယ္၊ ဖ်က္ဆီးတယ္ဆိုတာက ၾကာၿပီဗ်။ အဲဒီဟာေတြကို က်ေနာ္က မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တယ္။ ဒါေတြဟာ လူမဆန္တာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ တိရစာၦန္ေတာင္ မဆန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ တိရစာၦန္ကမွ တိရစာၦန္အခ်င္းခ်င္း ညွာေသးတယ္။ တိရစာၦန္အခ်င္းခ်င္း သတ္စားစရာလိုလို႔ သတ္စားတဲ့ သူရဲ ႔ သဘာဝလိုအပ္ခ်က္သာ လုပ္တယ္။ ညွင္းပန္းခ်င္လို႔ (သို႔မဟုတ္) စစ္ေၾကာခ်င္လို႔ မလုပ္ဘူး။ ဒီမွာကေတာ့ ေထာင္ေတြမွာျဖစ္ေနတာက စစ္ေၾကာေရး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ လုပ္သြားတဲ့ ပံုသ႑ာန္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔မွာ လူ႔အခြင့္အေရး မေျပာနဲ႔ ေထာင္ေတြထဲမွာ ေခြးအခြင့္အေရး၊ ႏြားအခြင့္အေရးေတာင္ မရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္က ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆရာေျပာတဲ့ အဲဒီ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဒါသေပါက္ကြဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္ ဘာညာဆုိေတာ့ ဆရာအေနနဲ႔ ဒီစာအုပ္ကို ေရးတာ တကယ္ ေဒါသေပါက္ကြဲ ေနသလား။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ ဒီလုိေတာ့ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ ေဒါသက ဘာလဲဆုိရင္ ဗမာစကားလည္း ရွိပါတယ္။ ကရုဏာ ေဒါေသာ - ေဒါသေတာ့ ေဒါသ၊ ကရုဏာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကရုဏာေတြဆိုတာ ခံရတဲ့လူေတြအတြက္လည္း ကရုဏာ ျဖစ္တယ္။ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတဲ့ လူေတြအတြက္လည္း ဘာပဲေျပာေျပာ ကရုဏာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ တိရစာၦန္ မဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ျပဳမူေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတဲ့ဟာက ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြက ခိုင္းတိုင္း လုပ္ေနရလို႔။ ခိုင္းတိုင္း လုပ္ေနကာ လူစိတ္ကိုေပ်ာက္ျပီး လူမဆန္ဘဲ လုပ္ေနတဲ့ဟာေၾကာင့္ က်ေနာ္က သတင္းစာေတြမွာ စြပ္စြဲသလို ေဒါသဆိုတာေတာ့ ရွိရင္လည္းရွိမယ္။ မရွိဘူးလို႔လည္း က်ေနာ္ မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဒါသက ကရုဏာေဒါေသာ လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ျပင္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ သူတို႔ဟာ နည္းနည္းေလး တိရစာၦန္ဆန္ေနတဲ့ ေနရာကေန လူဆန္ လာေအာင္ လုပ္ေစခ်င္တဲ့ ကရုဏာနဲ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေဒါသလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက အဲဒီေဒါသလို႔ဆိုတယ္၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့၊ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈကို မေဖာ္ျပပါဘူး။ ဒီမွာသာမကဘူး၊ ထိန္းသိမ္းခံကာလတုန္းက ပါေမာကၡ ပီညဲ႐ိုး (Paulo Sergio Pinheiro) က ေျပာပါတယ္၊ ဦးဝင္းတင္ ဟာ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေရး တခါမွ မေျပာဘူး။ တိုင္းျပည္အတြက္နဲ႔ သူမ်ားအတြက္သာ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း တေလးတစား ေျပာပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေဖာ္ျပထားတာ မေတြ႔ပါဘူး။ အဲဒါကိုေရာ ေဖာ္ျပသင့္တယ္လည္း မထင္ဘူးလား။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ က်ေနာ္ မေဖာ္ျပဘူးလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ က်ေနာ္ စစ္ေၾကာေရးေတြ ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္ကို ညႇဥ္းပန္းတာေတြကို ေျပာတယ္။ ဥပမာ အလြယ္ဆံုး နမႈနာတခုေျပာရင္ က်ေနာ့္ကို ၁၉၉၀ ေလာက္မွာ သြားေတြ ရိုက္ခ်ဳိးတယ္။ အဲဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြားေတြ ရိုက္ခ်ဳိးတယ္။ သြားတေခ်ာင္းမွ မရွိဘဲနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ၁၉၉၈ ႏွစ္အထိ ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ေနခဲ့ရတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ဟာ တျခားလူေတြ ခံရတာေတြသာ ေျပာခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး။ ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ေျပာရင္ ကိုယ့္ခံရတာေတြ၊ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ ႔ ေဒါသ ေတြလို႔ ျဖစ္ေနမယ္။ က်ေနာ္က တျခားလူေတြ ခံရတာကို ေျပာခ်င္တယ္။ ေနာက္တခ်က္ ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္ထင္တယ္ က်ေနာ္ခံရတာက နည္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က အမ်ားႀကီးသက္သာတယ္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ထက္ ဆိုးတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး။ လူငယ္ေတြ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ ခံရတာ။ လူငယ္ေတြကို အငတ္အျပတ္ထားတာ၊ လူငယ္ေတြကို စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေအာင္၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေအာင္ လုပ္တာေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ ႔ ခံစားခ်က္ေတြက အလြန္ နည္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ခံစားခ်က္ ေတြကို အခုနေျပာတဲ့ သြားတေခ်ာင္းမွမရွိဘဲနဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကို သြားစိုက္ခြင့္လည္း မေပး၊ အဲဒီလို ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ဟာေတြ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကို ႏွင္းေတာထဲမွာ ညလံုးေပါက္ ထားတဲ့ဟာေတြ၊ က်ေနာ္ရဲ ႔ လက္ေတြေျခေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ က်ေနာ္ အခန္းက႑ "ရုပ္မေသး ႀကိဳးမကိုင္ (စာမ်က္ႏွာ - ၂၂၂)" မွာ ပါတယ္ - က်ေနာ့္ကို ရိုက္ႏွက္ ဘာညာလုပ္၊ ထိုးႀကိတ္လုပ္တာ၊ က်ေနာ့္ ေသြးေတြ ထြက္တာရွိတယ္၊ လက္က်ဳိးတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီဟာေတြကို ေျပာသင့္သေလာက္ပဲ ေျပာပါတယ္၊ အမ်ားႀကီးမေျပာပါဘူး။ မေျပာတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ မစၥတာပီညဲ႐ိုး (Pinheiro) က တျခားလူေတြအေၾကာင္းကို ေျပာေဖာ္ရတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ဂုဏ္တင္ေျပာဆိုတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက အခုလို ဂုဏ္တင္ခံခ်င္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ရဲ ႔ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြက က်န္တဲ့လူေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ေတြ ထက္ အမ်ားႀကီးသက္သာလို႔ က်ေနာ့္အေရးကို ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ နည္းနည္းပဲ ေျပာတာပါ။ က်န္တဲ့လူေတြဟာ အမ်ားႀကီးခံရပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ က်ေနာ္ကလည္း တကယ္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ႀကံဳေတြ႔ခံရတဲ့ လူေတြရဲ ႔ စာအုပ္ စာတမ္းေတြလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔ေရး၊ ေျပာဆုိတဲ့ မွတ္တမ္းေတြကိုလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သြားကို ရိုက္ခ်ဳိးတာ ေတာ့ မၾကားခဲ့ဘူး။ ရိုက္တယ္၊ ႏွက္တယ္၊ ကန္ေၾကာက္တယ္၊ လက္က်ဳိးသြားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သြားကို ရိုက္ခ်ဳိး တယ္ဆုိတာ အေတာ္ရက္စက္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ ဒီလုိေတာ့ တခုရွိတယ္။ က်ေနာ့္ စကားအသံုးအႏႈန္းက ဒဲ့ဒိုးႀကီး ျဖစ္မယ္။ သြားရိုက္ခ်ဳိးတယ္ဆိုတာ ရိုက္လို႔ သြားက်ဳိးတယ္လို႔ ေျပာင္းျပန္ ေျပာရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့ဟာက ဒီ စစ္ေၾကာေရးတို႔မွာ ေခါင္းစြပ္ထားတာ။ ေမးတာ မရရင္ တေကာင္က တဗိုလ္ လက္သီးထိုးလုပ္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္သြားေတြက အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ၿပီးဆုိေတာ့ သြား ရိုက္ခ်ဳိးသလို ျဖစ္တယ္။ ဒီစကားက နည္းနည္း ၾကမ္းတယ္၊ ျပင္းထန္တယ္ဆိုရင္ သြားကိုရိုက္ခ်ဳိးတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ရင္ ရိုက္လို႔ သြားက်ဳိးတယ္လို႔ ေျပာပါ။ က်ဳိးတာကေတာ့ က်ဳိးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရိုက္လို႔က်ဳိးတာလား၊ ရိုက္ခ်ဳိးတာလား ဆုိတာကေတာ့ ဗမာစကားမွာ က်ေနာ္ေျပာတာ တမ်ဳိးျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေသခ်ာတာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ က်ေနာ္ (၈) ႏွစ္လံုးလံုး သြားမရွိဘဲ ေနရပါတယ္။ ၁၉၉၀ ကေန ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အထိ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆံုးပိတ္ သြားတကၠသိုလ္က ဆရာဝန္ေတြေခၚၿပီး စိုက္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ စိုက္ေပးလိုက္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြကိုလည္း ဒီေန႔အထိ ေက်းဇူးတင္ေနတုန္းပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ စိုက္ေပးလိုက္တဲ့ သြားဖံုး အန္ကပ္ႀကီးဟာ က်ေနာ့္ပါးစပ္ထဲမွာ အခုထိ ရွိတုန္းပါ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္က ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္သလဲဆုိေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္မွာေသေသ - ေထာင္ထဲမွာေသေသ၊ အျပင္မွာေသေသ - အဲဒီသြားႀကီးကို အျပင္မွာ ျပတိုက္ေလး ဘာေလးရွိရင္ လွဴခ်င္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆရာ သြားမရွိဘဲ (၈) ႏွစ္လံုးလံုးက သြားမရွိဘဲ စားလို႔ရတဲ့ အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ဘာေတြ အေထြအထူး လုပ္ေပးတာ မရွိဘူးလား။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ ရယ္စရာေတြ မေျပာေတာင္၊ ရယ္စရာေတြ အေတာ္ေမးတဲ့လူလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ဗ်ာ... က်ေနာ္တို႔မွာ ဆန္လံုးတီးလိုဟာမ်ဳိး စားေနရတာ။ ဒီထဲ သဲက ပါေသးတယ္။ ဆန္ျပဳပ္တို႔ ဘာတို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ဘာမွ မေပးပါဘူး။ ေထာင္မွာ ဒီေလာက္သာ လူစိတ္ရွိရင္ က်ေနာ္ရဲ ႔ "ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ" စာအုပ္ေတာင္ ထြက္စရာ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္ကေျပာတယ္၊ မင္းတို႔ အာဏာရွင္ေတြ လုပ္တဲ့ဟာေတြ တေန႔ေသာအခါမွာ အရိုးတြန္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာအုပ္ကလည္း အရိုးတြန္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ သံသရာ ဆံုးခ်င္မွ ဆံုးမယ္။ ေနာက္ထပ္မ်ား လူ႔ငရဲ၌ ဝဲလည္ျခင္း ဆုိတာမ်ား ျပန္ၿပီး ေနာက္တအုပ္ ေရးရမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေသမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီ ေထာင္တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီလို မတရားမႈေတြကိုေတာ့ တျခားဟာေတြ မလုပ္တတ္တာ ရွိမယ္၊ တျခားဟာေတြ မလုပ္ရဲတာ ရွိမယ္။ တျခားဟာေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိေကာင္း မရွိခ်င္စိတ္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ မတရားမႈေတြ လူမဆန္တဲ့ဟာေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ ကေတာ့ မေသမခ်င္း၊ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ကေလာင္ကိုင္ခြင့္ ရွိသမွ် ကာလပတ္လံုး က်ေနာ္ကေတာ့ ေရးသြားပါမယ္။ အဲဒါကို ဦးေက်ာ္ဇံသာကတဆင့္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အမုန္းတရားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေရးျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အႏွစ္ကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေဒါသ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဒါသက ကရုဏာေဒါေသာပါ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ့္အေၾကာင္းဆိုတာထက္ က်န္တဲ့လူေတြ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရတာ။ ဒါေတာင္မွ စတိ (အရိပ္အျမြက္) ပါ။ ဒီထက္မက ဆယ္ဆေလာက္ ေရးလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆရာ ဒီစာအုပ္ကိုေရးေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက ဘယ္လို တံု႔ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါသလဲ။ အစတုန္းက အာဏာပိုင္ေတြ ငါတို႔လုပ္ေနတာ လြန္ေနပါလား။ ျပဳျပင္ရေကာင္းမွန္ သိလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိပါသလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဒီလိုပဲ ဆရာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တံု႔ျပန္ေရးသားလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္သလား။ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ ပါသလဲ။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာကေတာ့ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္ေခၚၿပီးေတာ့ စိုက္ထားတဲ့ သြားႀကီး အန္ကပ္ႀကီး က်ဳိးေၾကသြားေအာင္ ထပ္ၿပီးခ်မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီက ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့စိတ္၊ စာနာခ်င္တဲ့စိတ္၊ ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ (သို႔မဟုတ္) မွားသမွ်လြန္သမွ် ဝန္ခ်ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ ဒီစာအုပ္ေရးတဲ့အတြက္ ငါ့ကို ဖမ္းႏုိင္ေသးတယ္။ ငါ့ကို ဖမ္းလိမ့္အုံးမယ္။ ငါကို အပုတ္ ခ်လိမ့္မယ္၊ ရန္ရွာလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ဟာေတြ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပါ၊ ဗံုးခြဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲ က်ေနာ့္ကို ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ စာစကားေတြ အမ်ားႀကီးပါေနပါတယ္။ က်ေနာ္ကို ေထာင္ထဲျပန္သြင္းဖို႔ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ေပၚေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြေတာ့ မေၾကာက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အခု အသက္လည္း (၈၀) ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ေၾကာက္မွျဖင့္ က်ေနာ္ ဒီစာအုပ္ေတြ ဘယ္ေရးမလဲ။ ဒီ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ျပည္သူ႔တရားခြင္မွာ ရွင္းမျပႏိုင္ရင္၊ ျငင္းခ်က္မထုတ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္ ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္ေရးမလဲ။ ဒီ စစ္အစိုးရကုိ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒါေတြကို ရွင္းပါ၊ ျငင္းပါ။ သို႔မဟုတ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္ကို အပုတ္ခ်မေနပါနဲ႔ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းျခင္း၊ ျငင္းျခင္း မလုပ္ႏိုင္ရင္ ျပင္ပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေမးခ်င္တာက ဒီလုိစနစ္ဆိုး၊ ဒီလုိ လူမဆန္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တဲ့ စနစ္ဆိုးက ဘယ္ေတာ့မွ ကြယ္ေပ်ာက္မယ္ ထင္ပါသလဲ။ ဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲျဖစ္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္ပါသလား။

ဦးဝင္းတင္ ။ ။ ေျပာင္းရမွာေပါ့၊ ေပ်ာက္ရမွာေပါ့။ ေပ်ာက္ဖို႔ကို မယံုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီလုိစာေတြ ဘယ္ေရးေတာ့မလဲ။ င႔ံုခံဖို႔ ရွိေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုမ်ဳိး ငံု႔မခံသေရြ ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒီ အာဏာရွင္ေတြကို အာခံေန၊ အံ့တုေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ဒီလူေတြဟာ တေန႔ေသာအခါမွာ ျပဳတ္က်ရမွာ။ ဒါက ကမာၻေပၚမွာၾကည့္ပါ ဟစ္တလာ၊ မူဆိုလိုနီ အမ်ားႀကီး ျပဳတ္က်သြား ခဲ့ၿပီ။ ဗမာျပည္မွာဆို ဦးေနဝင္းလို လူ ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ယံုတယ္။ ဒါလုပ္တာ အမုန္းတရားနဲ႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မတရားမႈေတြဟာ ၿပိဳကြဲရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနတာ။